Begin dit jaar bracht Martijn Krabbé naar buiten dat hij uitgezaaide longkanker heeft. Ondanks de heftigheid van zijn diagnose, blijft hij in de media opvallend nuchter. Maar schijn bedriegt soms, want zijn jongere broer Jakob maakt zich grote zorgen over hoe Martijn daadwerkelijk met zijn ziekte omgaat.

In een gesprek met Weekend deelt Jakob zijn zorgen. “Ja, hij gaat maar door. Hij geeft niet op. Voor hem is die ziekte er eigenlijk gewoon niet. Voor de omgeving is dat heel prettig – die sleept hij er daarmee eigenlijk doorheen. Maar goed, dan maak ik me weleens zorgen over hém."

Jakob ziet hoe Martijn zichzelf wegcijfert voor de mensen om hem heen. “Ik denk dan: ja, maar jij moet er wel mee omgaan. Het is heel fijn dat je er voor iedereen bent, maar laat ons er ook voor jóú zijn.” Maar dat staat Martijn nauwelijks toe. “Nou, eigenlijk niet nee. Want dat is niet zijn stijl”, zegt Jakob. “Aan de andere kant is het ook wel heel bijzonder. Het is alleen niet hoe ík ermee om zou gaan.”

De ziekte heeft een voelbare invloed op de familieband. “Ja, natuurlijk. Zijn ziekte maakt het veel intenser allemaal en het contact is daardoor natuurlijk ook veel intensiever,” aldus Jakob.

Hoewel Martijn zich in een vergevorderd stadium van zijn ziekte bevindt, blijft hij opvallend positief. “Ja, dat is niet normaal joh! Zoiets heb ik nog nooit gezien. Dat is voor de omgeving heel fijn, maar het blijft natuurlijk wel vreselijk. Ik denk niet dat ik dat zo zou kunnen, nee, ik zou er wel anders bij zitten. Dus dat is heel bijzonder.”

Martijn probeert in de tijd die hij nog heeft, samen met zijn vrouw Deborah zoveel mogelijk wensen te vervullen. Jakob wil er vooral zijn voor zijn broer. “Er voor hem zijn, dingen doen samen, hopen dat het nog even duurt, dat we nog wat tijd hebben. Het is natuurlijk mijn grote broer, dat is een band voor altijd.”

De band tussen de broers is hecht. Jakob noemt Martijn zelfs een soort vaderfiguur. “Hij is vijftien jaar ouder dan ik. Dat is bijna niet te evenaren. Hij is eigenlijk een soort tweede vader voor me geweest, omdat er zo’n leeftijdsverschil was. Hij is heel belangrijk voor mij.”

De situatie valt Jakob zichtbaar zwaar. Of hij ermee kan omgaan? “Ja, je moet wel, hè. Je hebt niet echt een keuze, dus je moet roeien met de riemen die je hebt. Maar we gaan zéker nog voor een lange tijd samen. Pakken wat je pakken kan, toch?”