Astrid Holleeder verscheen dinsdagavond in de talkshow RTL Tonight en onthulde hoe ze jarenlang vermomd als kale, oudere man de straat op ging. Die onthulling viel niet bij iedereen in goede aarde. Met name columnist Marcel van Roosmalen uitte scherpe kritiek in zijn rubriek in het NRC.

Van Roosmalen bekeek de uitzending naar eigen zeggen uit nieuwsgierigheid. "Omdat ik van alle kanten hoorde dat het zo slecht is," schrijft hij. "Het viel me alles mee." Toch draaide zijn toon snel, vooral toen Holleeder haar oude vermomming demonstreerde.

Over dat moment schrijft hij: “Het aangeschoten programma leek zich met Rob Jetten en Sander Schimmelpenninck achter de desk zelfs een beetje op te richten, maar toen Astrid Holleeder het gebitje en de feestneus demonstreerde waarmee ze vroeger, in de tijd voordat RTL Tonight haar voor veel geld contracteerde, vermomd de straat op ging en presentator Humberto Tan daarvoor applaus vroeg aan het ingehuurde publiek op de steile tribune, als voor een circusbeer die op een driewieler een rondje door de piste heeft gekacheld, wist ik dat het te laat is.”

Astrid Holleeder legde in de uitzending uit dat vermommen verder gaat dan alleen uiterlijk. "De herkenning is meestal aan de ogen, dus je kan heel veel aan jezelf veranderen, maar het zit 'm in de ogen." Ook gedrag moest veranderen. "Ook de manier van doen, je manier van bewegen. Daar moet je wel op letten."

Bekijk de video hieronder:

De vermommingen waren kostbaar: “Ik liet het doen. Maar dat kost heel veel tijd, heel veel geld, heel veel moeite, maar soms wil je wel eens ergens heen waar je niet herkend wordt en dan moet het levensecht zijn. Dit was levensecht.”

Na ruim tien jaar ondergedoken te hebben geleefd, verscheen Holleeder eind augustus voor het eerst weer met haar gezicht op televisie. Ze zegt zich herboren te voelen: “Ik kan niet uitleggen hoeveel leven ik terug heb. Dat voel ik in mijn lichaam en geest. In de aanloop ernaartoe ben ik echt weer tot leven gekomen.”

Ze erkent dat ze nog steeds leeft onder dreiging, ondanks haar publieke stap. “Ik ben nu nog steeds onderdeel van een ruzie. Ik weet niet of ik hier volgende week kan zijn. Omdat ik niks hoor.”

Haar jarenlange onderduikbestaan heeft diepe sporen nagelaten. "Waarom heeft dat tien jaar moeten duren? Waarom heb ik mijn kleinkinderen niet op een normale manier kunnen zien opgroeien?" In haar woorden klinkt frustratie en verdriet: "Ik had vele jaren geen gezicht meer. Niemand wist hoe ik eruitzag. Je gezicht is wel belangrijk. Als je dat niet meer hebt, als je gezichtloos bent, ben je een spook. Voor mijn gevoel heb ik rondgedwaald als een spook."