Het slanke lichaam van Leonie ter Braak kwam goed van pas toen ze als model ging werken. Als kind leverde het wel negatieve opmerkingen op van zogenaamd bezorgde moeders. Nu de presentatrice begin 40 is, beweert ze een ''slap lijf zonder energie en een kort lontje'' te hebben. Dit zou komen door een gebrek aan zelfliefde.

Kokhalzen

'Tijdens mijn middelbareschooltijd droeg ik vaak pyjamabroeken onder m’n spijkerbroek, omdat ik me schaamde voor mijn dunne benen. Van jongs af aan was ik een spriet,' schrijft Ter Braak in een column voor &C.

In haar column blikt ze terug op de jeugd van haar vader, die ook van nature mager was. 12 wekenlang werd hij naar een vakantiekolonie gestuurd. Vakantiekolonies waren plekken waar ondervoede en zieke kinderen in hun vakantie verbleven om lichamelijk aan te sterken. Onder streng toeziend oog van de nonnen werd de vader van Ter Braak gedwongen meer te eten dan hij op kon. Het maakte niet uit of je kokhalsde, je verliet pas de tafel als je bord leeg was.

Als kind had Ter Braak het iets makkelijker, al maakte de moeders van vriendinnetjes wel vaak opmerkingen over haar gewicht. Haar slanke figuur zou als tiener echter een aanwinst zijn voor Ter Braak. 'Het dun zijn leverde mij uiteindelijk geheel onverwacht een mooie modellencarrière op. Ik was veertien en zo licht als een veertje. Perfect voor de jaren negentig. Eruitzien als een junk werd toegejuicht. Tijdens die periode, die zo’n twaalf jaar duurde, was mijn gewicht bijna nooit een issue. Tot grote frustratie van mijn collega’s vrat ik als een bouwvakker en zette ik geen voet in de sportschool.'

Gebrek aan liefde

Als volwassene kijkt de presentatrice met meer verdriet naar haar lichaam. Ze geeft toe dat ze nog redelijk slank is. Terug naar haar tienerlichaam wil ze niet, maar blij wordt ze niet van haar lijf. 'Het doet me soms denken aan een geplette banaan. Moeiteloos gooi ik nog altijd veel ongezonde troep naar binnen. Ik ben verslaafd aan suikers. En dat resulteert in een slap lijf zonder energie en een kort lontje. Thuis klaag ik daar met liefde over, zonder dat ik moeite doe om er iets aan te veranderen. En dat is die zelfhaat. Het is niet mijn lichaam, het is mijn gebrek aan aandacht en liefde.'