Alhoewel ze allebei hun eigen armpjes en beentjes hebben, waren Nick en Simon als een soort Siamese tweeling in de Hollandse muziekscene. Waar Nick is, is Simon, en andersom. In Rooijakkers Over de Vloer vertelt Nick Schilder voor het eerst openhartig hoe het voelde toen hij letterlijk en figuurlijk van zijn niet-biologische broeder werd losgereten. "Viel me zwaar."

Afscheidstraject

Art Rooijakkers vraagt Nick of hij boos was door de keuze van Simon. Volgens de zanger was er geen sprake van woede. "Boosheid is een gevaarlijke term. Ik was niet boos, omdat Simon die beslissing nam." Waar hij wél van baalde, was het schrijnende afscheidstraject dat ze moesten doorlopen. "Ik speelde wel de hele film af: dan gaan we nu naar afscheidsconcerten toe werken. En dan moet ik nu een traject in, wat best wel veel tijd en energie van mij gaat vragen, waar ik niet voor heb gekozen."

Zelfbeheersing verloren

Ongeacht de teleurstelling, zat Nick niet bij de pakken neer. "Ik heb niet één keer gehuild echt of mijn zelfbeheersing verloren. Het enige wat ik wel had, is dat ik na die afscheidsconcerten helemaal leeg was." Zijn liefde voor muziek is wat hem overeind hield. "Eigenlijk wat ik in de puberteit al deed: als ik iets had wat ik niet kon verwerken in mijn hoofd, dan pakte ik mijn instrument erbij. Dat ben ik nu weer gaan doen."

Dingen gepland staan

Het podium delen ze niet langer, hun dorp daarintegen wel. Art vraagt zich af of het ongemakkelijk is, wanneer ze elkaar tegen het lijf lopen in Volendam. "We komen elkaar geregeld tegen. De sfeer is relaxed. Het is overall ook wel een fase dat we ieder onze eigen weg gaan. Dat merk je ook wel. Dus nu is het weer even een fase dat we elkaar even minder spreken,'' zegt Nick daarover. "Met de vriendengroep staan er wat dingen gepland. Dan spreken we elkaar weer."