Een week na het overlijden van Dieuwertje Blok, spreekt haar zus Tessel in het NPO Radio 1-programma Wat blijft over de laatste momenten van haar geliefde zus. Tessel, die haar zus liefkozend “Mijn Dieuw” noemt, benadrukt dat Dieuwertje tot het allerlaatste moment de regie over haar leven en dood behield.

Volgens Tessel was Dieuwertje niet bang voor de dood. "Ze was strijdbaar tot het moment dat ze zei: 'Jongens, het is mooi geweest. Laten we op een mooie en lieve manier nu afscheid nemen.'"

Dieuwertje's overlijden kwam op een vredige manier. Ze had haar laatste momenten zelf geregeld, een keuze die haar, volgens Tessel, altijd zelfverzekerd maakte. In haar laatste uren had Dieuwertje samen met haar dierbaren een maaltijd genoten, bestaande uit 'hachee met rode kool en aardappeltjes'. "Ze was niet bang voor de dood, en vond het ook niet erg om dood te gaan," vertelt Tessel. Ondanks de vroegtijdige dood was Dieuwertje volgens haar zus realistisch en had ze haar sterven volledig geaccepteerd.

'Een leven vol voldoening'

Tessel vertelt dat de enige mensen die verdriet hadden om haar overlijden, degenen waren die achterbleven. "Ze zei: 'Ik heb 67 jaar een ongelooflijk mooi en rijk leven gehad'," deelt Tessel. Dieuwertje had een gelukkig leven, zelfs op het gebied van haar uiterlijk, waarmee ze genoegen had genomen, ondanks dat het door de ziekte enigszins veranderde. "Ik had een prachtige, nieuwe neus," voegt Tessel toe, "maar daar heeft ze niet lang van kunnen genieten."

Het interview vond plaats in het ouderlijk huis van de zussen, in Nederhorst den Berg, een plek die altijd een speciale betekenis voor hen had. Dieuwertje en Tessel groeiden hier op, samen met hun oudere zus Francien. "Mijn ouders hebben hier allebei tot hun dood gewoond," vertelt Tessel. De zussen hadden ooit zelfs het idee om samen in dit huis oud te worden, vooral met het idee dat het waarschijnlijk eerder de man van Dieuwertje, Peter de Bie, zou zijn die zou overlijden. “Het was het plan dat zij daarna hierheen zou komen, en wij samen oud zouden worden. Maar dat is dus niet gelukt."

"Er is niets wat we niet samen hebben gedaan," zegt Tessel over haar relatie met haar zus. "We hebben een heel erg mooi, prachtig, rijk leven samen gehad." Dieuwertje en Tessel waren niet alleen zussen, maar ook beste vriendinnen. Tessel herinnert zich hoe ze als kind vaak haar matras naar de kamer van Dieuwertje sleepte en samen hand in hand praatten over de toekomst. "We kletsten over wat we allemaal zouden gaan doen en op wie we verliefd waren."

In de laatste twee weken van Dieuwertjes leven, slaagde Tessel er opnieuw in om naast haar zus te liggen, dit keer met een gevoel van tevredenheid over hun gezamenlijke levenspad. "Nu was het meer terugkijken. Zeer tevreden terugkijken," zegt Tessel. "Af en toe pakten we even elkaars hand."