Bilal Wahib hield het gisteravond niet droog in de talkshow van Humberto Tan. Deze besloot de snotterende acteur maar een zakdoek aan te reiken. “Ik werd gewoon panisch,'' verzucht de Bilal.

Er zijn inmiddels alweer tweeënhalf rondjes om de zon verstreken sinds Bilal Wahib een 12-jarig jongetje uitdaagde zijn pielemans te ontbloten. Een compleet uit de hand gelopen grap die hem vervolgens zijn carrière en reputatie kostte. Uiteraard moet zo'n nederlaag compleet worden uitgemolken en komt de acteur met een geestdodende BN’er-docusoap, waarin de kijker te zien krijgt hoe het nu met de acteur gaat.

Bilal moet huilen

Bilal zat gisteravond aan tafel met ome Humberto en kreeg daar een fragment uit zijn eigen documentaire voor de kiezen. Een docent op de toneelschool vraagt hem daarin te acteren hoe hij zich voelde toen hij niet eens meer de deur uit durfde. “Ik wil deze eigenlijk niet meer spelen, man. Deze voel ik, man”, antwoordt hij daarop.

Niet alleen in het fragment begint Bilal te snikken, ook aan tafel bij Tan laat hij zich volledig gaan. "Wat gebeurt hier? En wat gebeurt er nu?,'' wil deze weten.

Bilal: “Nu kijk ik naar mezelf, moet ik huilen. Dat moet je niet bij mij flikken hoor! Nee, dat gaan we niet doen!”

De echte pijn van Bilal

Humberto kan het gejank alleen maar aanmoedigen. “Maar Bilal, dit is wel essentieel. Weet je waarom? Er is iets afschuwelijks gebeurd, waarbij je een fout hebt gemaakt en dat heb je ook toegegeven. Carrière is weg, alles is weg, je moeder heeft pijn. Dan mag je echt wel emotioneel worden.”

Hij vervolgt: “Ik zie hier wel de echte pijn van Bilal die de gevolgen van zijn daad voelt. Althans, dat denk ik te zien of is het wat anders?”

Panisch

Tan slaat de spijker op de kop. Bilal: “Nee, dat is hem. Ik had een heel lange les die dag en ze zegt op een gegeven moment… Ik werd best wel veel bedreigd, daar ging het eigenlijk over. En toen kwam die scène ineens weer in m’n hoofd…”

Het was een vreselijk ingewikkelde tijd, aldus de acteur. “Je had het net een beetje over panisch worden. Ik kijk altijd naar buiten en je ziet ook dat ik daar naar buiten kijk. Dan zit ik bij elke auto na te denken van: hé, komt die voor mij? Je weet toch… De politie zei dat het best wel heftig was.”